Εσωτερικευση των συναισθημάτων

Η ανάγκη να γράψω μια απουσία σύνδεσης και επικοινωνίας με κάποιο. Μόνος και όχι μόνος...τελικά έχει νόημα όλο αυτό. Ναι μάλλον αισθάνομαι κατάθλιψη...εσύ εκεί έξω, άγνωστε, που με περιμένεις, μάλλον δεν υπάρχεις. Έχω χρόνια -ίσως υπερβάλλω- μάλλον μήνες, να νιώσω ζωντανός. Η συντροφιά από ένα κατοικίδιο δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ανθρώπη ανάγλη για σύνδεση και επαφή σε άλλο επίπεδο...

Λάθος επιλογές, λάθος σκέψεις, λάθος συναισθήματα...κουράστηκα, βαρέθηκα να είμαι λάθος, αλλά και πάλι με φθείρει η φθορά και η σύγκρουση..η μήπως φταίω εγώ, ένας άσχημος χαρακτήρας, ψεύτης, πονηρός, ιδιοτελής, με χαμηλό επίπεδο, ύποπτα κίνητρα και αισχρες φιλοδοξίες...εθισμένος στη βία, στην αποξένωση, στην βρισιά.

Χάνω το λεξιλόγιό μου και μαζί με αυτό την νοημοσύνη μου, κυρίως την συναισθηματική. χρειάζομαι πάλι την ευεργετική επίδραση του βιβλίου σε αυτό τον αλλοτριωμένο ψηφιακό κόσμο, την επαφή με το χαρτί και την γραφή.

"Σου γράφω πάλι από ανάγκη..." που λέει και το λυπητερό τραγούδι...δεν έχω πια όνειρα, εικόνες, όλα στον κόσμο είναι γκρίζα και τα λόγια τα ποιητικά τρύπησαν μες στην ψυχή (ή την καρδιά ;). Πως να εκφράσω μια αγάπη, χωρίς το πάθος το μουσικό; μια μελωδία που έχει εκλέιψει στο φώς της πλάσης το μαγικό;

Φταίει που είναι κλεισμένη η ζωή μας, που είναι μακριά από τους τόπους τους οικείους, ξένος μέσα σε ξένους. Πως να στήσω μια ζωή εδώ στην ερημιά;

Αυξάνονται οι ερωτήσεις και οι ελπίδες οι παλιές μου, για ένα κόσμο δίχως βία, δίχως πολέμους και κακό...απομακρύνονται σαν ναταν θύμισες κακές..

Ποιος θα μπορέσει να με σώσει από αυτό το φονικό; Έχω σκοτώσει το μυαλό μου, τα μάτια μου και την χαρά...όρθιο στην ζήση τι έχει μείνει, παρα ένα φάντασμα από δάκρυα...

Είναι αυτή η θεραπεία; ή μήπως είναι ένα κελί, που έχω κλείσει μέσα τον εαυτό μου για να μην με ακούει κανείς;

Αν θέλεις δώσε μου ένα χέρι ακόμη και ας μη σηκωθώ, απλά να ξέρω ότι είσαι δίπλα και πάλι βράχος θα σταθώ. Μέσα μου είχα μια δύναμη, κακή καλή δεν ξέρω εγώ..